Tatry i Podhale należały do dóbr królewskich. Zakopane powstało na przełomie XVI i XVII wieku jako osada rolniczo – pasterska obejmująca obszary współczesnej Olczy i Ustupu. Ponoć przywilej osadniczy wydał król Stefan Batory, ale ponieważ oryginał dokumentu zaginął nie do końca można tę wiadomość potwierdzić. Na pewno prawa osadnicze potwierdził król Michał Korybut Wiśniowiecki, nie wnikając w prawdziwość zapewnień delegacji zakopiańskiej o przywileju króla Batorego. Odkrycie rud żelaza na terenie dzisiejszej dzielnicy Kuźnice spowodowało rozwój osady i powstanie huty żelaza. Było tutaj też wiele kuźni (stąd zresztą powstała nazwa). Powstała też huta w Kościelisku. Niestety pod koniec XIX wieku złoża zostały wyczerpane, co spowodowało zamkniecie hut. Tereny były dość ubogie, gdyż mało urodzajna, skalista ziemia nie zapewniały wielu plonów, tym bardziej, że pola leżały w znacznej odległości od siebie. Krótko mówiąc w Zakopanem i na całym Podhalu panowała wielka bieda. Wielu górali emigrowało w poszukiwaniu chleba, nie tylko na słowacką stronę. Czymś normalnym było też kłusownictwo, a nawet rozbójnictwo. Do dzisiaj w legendach i opowieściach powtarzają się imiona Mateja i Mardula, a także legendarnego Janosika żyjącego po słowackiej stronie Tatr. Słyszy się też o legendarnych skarbach ukrytych przez rozbójników w górach.
Historia powstania Zakopanego
